ชวนอ่าน…รอวันดอกไ้ม้ผลิบาน “ชวนอ่านมังงะวายครั้งแรกมันก็จะเขินๆหน่อย”
อะแฮ่ม! ชวนอ่านการ์ตูนวายครั้งแรกมันก็จะเขิน ๆ หน่อย (ถึงความจริงเราจะถลำลึกลงไปนานแล้ว😂)
แต่ชวนอ่านครั้งแรกก็เอาเรื่องซอฟ ๆ ก่อนแล้วกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า...นานมาแล้วมีเพจนึงพูดถึงหนังรักโรแมนติกญี่ปุ่น โทนภาพสบาย ๆ วาดรูปชิว ๆ
ที่ติดตาคือ นายเอกทำไมสวย! ผู้ชายหน้าสวยอ่ะ
พอไปอ่านเรื่องย่อเลยได้รู้ว่าหนังสร้างมาจากมังงะ
เป็นเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างเด็กหนุ่มอายุสิบเก้า และชายหนุ่มอายุสามสิบแปด!
เดี๋ยวนะ! อายุพวกนายนี่มัน...มันมารักกันยังไง!!
🔸 เรื่องย่อเราขอเล่า 🔸
ไหนบอกชวนอ่านครั้งแรกเอาซอฟ ๆ แค่อายุตัวละครหลักก็ดูจะไปต่อยากและ แต่เอาเข้าจริงเรื่องราวมันก็พอมีที่มาที่ไป
เริ่มจากชายหนุ่มวัยทำงานอย่าง ซากุราอิ-ซัง ที่ไม่เคยจะประสบความสำเร็จเรื่องความรัก แล้วยังมาซื้อห้องชุดอยู่นอกเมืองอีก ทำงานหามรุ่งหามค่ำ กลับห้องได้เพียงแค่นอน จนวันหนึ่งระหว่างกลับเกิดเหตุชนเข้ากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งทำให้นิตยสารที่พกไว้เปียกน้ำเสียหาย อีกฝ่ายเลยชวนไปที่บ้านที่มีนิตยสารแบบเดียวกันอยู่
ผลคือบ้านหลังนั้นเป็นบ้านเก่าโบราณเปิดให้เช่ามีสวนล้อมรอบ โดยมีเด็กหนุ่มเป็นเจ้าของนั่นเอง
เด็กหนุ่มนามว่า มินาคาวะ โยอิจิ นักศึกษาที่มนุษยสัมพันธ์แย่ขั้นสุด สายตาเย็นชาและท่าทีเฉยเมยทำเอาซากุราอิอยากจะเป็นประสาท แต่ก็ดันมีเหตุให้เค้าต้องมาข้องแวะกับบ้านของโยอิจิอยู่หลายครั้ง
แรก ๆ ก็ว่า “เพราะถูกใจบ้าน” แต่อีท่าไหนไม่รู้ดันเผลอชอบมองอีกฝ่ายวาดรูปซะงั้น
“วาดดอกไม้อยู่ใช่มั้ย สวยมากเลยนะภาพของนาย”
แน่นอนว่าตั้งแต่โยอิจิทำผลงานปาดสีน้ำมันเรื่อยมา ไม่เคยมีใครดูออกเลยว่ามันคือ ดอกไม้
จากโยอิจิที่เริ่มรำคาญอีกฝ่ายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ไม่รู้จักโต ก็เริ่มเป็นอยากรู้เรื่องคน ๆ นี้มากขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ ทลายกำแพงเย็นชาตัวเองลงจนแม้กระทั่งตัวเองก็ไม่รู้ตัว
**********
ถ้าแบ่งระดับความเรทของการ์ตูนวายเป็นสามระดับ เราให้เรื่องนี้อยู่ระดับ Beginner
เรื่องจะเน้นที่ความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไป ปมของตัวละครแต่ละตัว อ่าน ๆ ไปจะให้เราอินกับปัญหาของตัวละครจนผูกพัน จนเข้าใจว่าทำไมความสัมพันธ์อายุต่างกันขนาดนี้มันถึงดูเป็นไปได้ แบบอ่านแล้วไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ ส่วนฉากอย่างว่าก็มีน้อยถึงน้อยมาก แต่เราชอบความลงดีเทลนะ ไม่ว่าจะเป็นความกังวลคิดมากของตัวละครเรื่องความต่างของวัย ความอะไร ๆ กับผู้ชายครั้งแรกจะทำยังไง จะรอดมั้ย ถึงขั้นว่าคิดข้ามช็อตไม่ต้องมีเรื่องนี้ไปเลยอาจจะดีกว่าก็ได้ แต่สุดท้ายพอจ้องตาเท่านั้นแหละ
อะไรในหัวมันก็หายไปหมด
เราเริ่มจะเข้าใจความคิดปลากัดที่จ้องตากันและ
**********
🔸 รีวิวแบบกรุบกริบ 🔸
เราชอบปมปัญหาชีวิตของแต่ละตัวละคร เรื่องไม่ได้แสดงแค่ความรัก แต่รวมถึงปัญหาในชีวิตทั่วไปด้วย
ซากุราอิ (ในหนังจะเรียกว่า ซากุไร) เป็นผู้ใหญ่ที่มีอะไรก็จะแสดงออกมาหมด แต่ก็มีปมในเรื่องของความมุ่งมั่นที่เคยมีเหมือนจะเหือดหายไป
“ขนาดเรื่องที่เริ่มทำเพราะชอบเอง เจ้าความมุ่งมั่นที่มีในตอนแรก ทำไมถึงได้จืดจางลงไปได้นะ”
รวมถึงเรื่องการทำงานเหมือนกัน ซากุราอิทำงานในบริษัทโฆษณามาอย่างยาวนาน มีผลงานสร้างชื่อเพียบ แต่หลัง ๆมันกลับหายไปจนถึงขั้นที่ทำงานเอาไปนินทาว่าฟอร์มตก ซึ่งเราว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามากที่วันนึงอาจจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่สุดท้ายแม้แต่ตัวซากุราอิที่ยอมรับว่าตัวเองคงฟอร์มตกจริง ๆ ก็ยังแสดงความเก๋าแห่งวงการโฆษณาออกมาแบบไม่รู้ตัว จนรุ่นน้องที่ทำงานเองยังกลับมาเลื่อมใสอีกครั้ง
เพราะงั้นเราว่าฟอร์มตกไม่ตกไม่เห็นต้องสนใจเลย ตราบใดที่เราทำงานของเราอย่างเต็มที่มาตลอด ความเก๋ามันก็จะออกมาเอง
ส่วนโยอิจิมีปมที่เราชอบมาก
พ่อกับแม่ของโยอิจิเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ และทั้งคู่เป็นศิลปินเหมือนกัน ตั้งแต่ทั้งคู่จากไป โยอิจิวัยเด็กมักจะถูกผู้ใหญ่รอบข้างคาดหวังว่าเค้าจะต้องเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงเหมือนพ่อกับแม่ จนสุดท้ายโยอิจิก็ได้เข้าเรียนมหาลัยเกี่ยวกับศิลปะเช่นเดียวกับพ่อทุกอย่าง รวมถึงการวาดสีน้ำมันด้วย จนผู้ใหญ่ที่คอยดูแลโยอิจิมาตลอดเริ่มกังวลว่า
“เรายัดเยียดอะไรให้โยอิจิไปรึเปล่านะ?”
เพราะโยอิจิเองก็ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลย และทำทุกอย่างตามสิ่งที่คนรอบข้างคาดหวังไว้ทั้งหมด เหมือนไม่มีความคิดอะไรเป็นของตนเองเลย
จนกระทั่งซากุราอิเป็นคนแรกที่บอกว่า
“โยอิจิเป็นคนที่ชอบวาดรูปนะ เค้ารักการวาดรูปมาก”
มันเหมือนช่วยปลดล็อกอะไรบางอย่างในตัวโยอิจิ ที่ว่าความจริงแล้วเค้าไม่ได้ตั้งใจจะเดินรอยตามพ่อของเค้าซักหน่อย
แต่เป็นเพราะตัวเค้าเองก็ต้องการเช่นนั้นเหมือนกัน
การรู้จักตัวเองเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆ และคนที่ช่วยโยอิจิก็คือซากุราอิซัง
การได้เจอคนที่รู้จักเรา ยิ่งกว่าเราที่รู้จักตัวเองเนี่ย แม่ง! โคตรโชคดีเลย
เราเลยชอบความสัมพันธ์อันค่อยเป็นค่อยไปของสองตัวละครนี้มาก
อยากรู้ว่ามันจะพัฒนาต่อไปอย่างไร ทั้งคู่จะข้ามอุปสรรคทั้งความต่างอายุ การปรับตัวเข้าหากัน รวมถึงปมต่าง ๆ อีกประมาณล้านแปดไปได้อย่างไร ต้องติดตามต่อในเล่มเลย
**********
ขอทิ้งท้าย เราว่าคนวาดใส่รายละเอียดดีมากจริง ๆ มันดูละมุนไปทั้งเล่ม อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในสวนหลังบ้านโยอิจิ(นี่กูเวอร์ไปมะ) แม้กระทั่งฉากจูบกันก็ยังละมุนไปหมด ถือเป็นการ์ตูนวายฟีลกู๊ดดี ๆ เรื่องนึงเลย
**********
🔸 ประโยคที่ชอบ 🔸
0 comments